Jadwiga Andegaweńska

Jadwiga była trzecią córką króla Węgier oraz Polski Ludwika i jego żony Elżbiety Bośniaczki. Dokładna data jej urodzenia nie jest znana. Wiadomo, że stało się to pomiędzy październikiem 1373 roku, a lutym roku następnego. Gdy przychodziła na świat jej ojciec kończył pertraktacje dotyczące następstwa tronu w Polsce dla jednej z córek. Początkowo miała nią być starsza Maria. Natomiast dla Jadwigi szykowano węgierski tron. Jednak po śmierci Ludwika, Węgrzy zdecydowali, że to jednak Jadwiga zastąpi go w Polsce.

Zanim jedenastoletnia Jadwiga Andegaweńska objęła rządy, w kraju przez niemal dwa lata panowało bezkrólewie. Na Wawel nowa władczyni przybyła wreszcie 13 października 1384 roku. Trzy dni później została koronowana na króla Polski. Wobec jej małoletniości rządy mieli sprawować możnowładcy małopolscy w porozumieniu z Elżbietą Bośniaczką. To właśnie ci dostojnicy, chcąc związać Polskę z Litwą postanowili ofiarować rękę młodej królowej wielkiemu księciu Litwy – Jagielle. Ich ślub poprzedził chrzest księcia i całej Litwy, do którego doszło 15 lutego 1386 roku w Krakowie. Następnie, 18 lutego w katedrze na Wawelu zawarto związek małżeński, w następstwie którego 4 marca koronowano Władysława Jagiełłę na króla Polski. Do śmierci Jadwigi Polska miała dwóch monarchów.

Jadwiga, która zachowała odrębny tytuł monarszy w 1387 roku wyprawiła się na Ruś Czerwoną. Przejęła tam władzę i przyłączyła ziemię do Polski. Prowadząc politykę zagraniczną starał się także łagodzić stosunki z Krzyżakami. Królowa miała także liczne zasługi dla kultury polskiej. Wspierała uczonych, którzy gromadzili się na jej dworze. Przy uniwersytecie w Pradze ufundowała bursę dla studentów w Litwy, a przede wszystkim oddała swoje kosztowności na działalność Akademii Krakowskiej. Udzielała się także charytatywnie, będąc opiekunką bezdomnych, ubogich i kalek. Zakładała dla nich szpitale i przytułki.

Królowa Jadwiga była osobą bardzo pobożną. Oddawała się kontemplacji i umartwieniom. Za jej sprawą tłumaczono na język polski dzieła o treści religijnej. Zmarła 17 lipca 1399 roku, kilka dni po urodzeniu krótko żyjącej córki Elżbiety Bonifacji. Wkrótce po jej śmierci zaczął się rozwijać jej kult. Jednak dopiero w 1979 roku została uznana za błogosławioną przez papieża Jana Pawła II, a w 1997 roku za świętą. Jest jedynym polskim monarchą wyniesionym na ołtarze.